احساس تنهایی ریشه در دوران کودکی دارد

به گزارش سرویس وبگردی خبرگزاری صدا و سیما ، نتایج یک گروه از پژوهشگران دانشگاه لیمریک در ایرلند، نشان داده است که تنهایی، انزوای اجتماعی و زندگی مجردی می‌تواند سال‌ها از زندگی انسان‌ها کم کند. این موضوع به طور خاص در افراد سالمند نمود بیشتری دارد و افراد مسن و تنها بیشتر دچار بیماری‌های قلبی و عروقی و سکته شده و در خطر مرگ زودرس قرار دارند.

 

پژوهش محققان دانشگاه بریگهام یانگ نیز نشان می‌دهد: تنهایی باعث می‌شود تا طول زندگی انسان تا ۱۵ سال کاهش پیدا کند که تاثیری مشابه با چاقی یا سیگار کشیدن دارد. همچنین در تحقیقاتی دیگر ارتباطی میان تنهایی و طیف گسترده‌ای از مشکلات بهداشتی، افزایش خطر ابتلا به حملات قلبی، سکته مغزی و سرطان‌ها مشاهده شده است.

 

اما چرا انسان با وجود تمامی پیشرفت‌های فناورانه دنیای امروز احساس تنهایی می‌کند؟ احساس تنهایی انسان‌ها از کجا نشات می‌گیرد؟ چه کسانی بیشتر در معرض تنهایی قرار دارند؟

 

دکتر پروانه صفایی مقدم، متخصص روانشناسی بالینی در این خصوص اظهارداشت: ریشه احساس تنهایی یا احساس محروم بودن از محبت، برآورده نشدن کافی نیاز به محبت یا بیش از حد برآورده شدن این نیاز اساسی در کودکی است. این اتفاق امکان دارد به چند دلیل رخ دهد.

 

عضو سازمان نظام روانشناسی افزود: یکی از عوامل آن ناشی از فوت یا طلاق والدین در کودکی است؛ نبودن فیزیکی یک یا هر دو والد در کودکی می‌تواند ما را مستعد احساس تنهایی کند. این نبودن می‌تواند از طلاق یا فوت والدین ناشی شود. هر چقدر این اتفاق در سنین پایین‌تر رخ دهد تاثیر عمیق تری خواهد داشت. البته اگر والد دیگر حضور داشته باشد و به اندازه کافی محبت کند یا یک نفر دیگر جایگزین محبت فردی که نیست شود، احساس تنهایی شکل نمی‌گیرد یا کمرنگ‌تر می‌شود.

 

عضو سازمان علوم شناختی اظهارداشت: دیگر عامل احساس تنهایی در خانواده‌های پر جمعیت و فقیر شکل می‌گیرد. اگر خانواده‌ای پر جمعیت باشد و شرایط اقتصادی مناسبی نداشته باشند، والدین ممکن است فرصت نداشته باشند توجه یا محبت کافی به همه بچه‌ها کنند و این مساله باعث می‌شود که احساس تنهایی شکل بگیرد. البته این به مدیریت عاطفی والدین بستگی دارد و ممکن است در همین شرایط هم فرزند احساس کمبود عاطفی نکند.

 

وی خاطرنشان کرد: عامل بعدی در ارتباط با والدین سرد و بی محبت است. والدینی که معمولا خودشان در خانواده‌های بی محبت بزرگ شده اند و روی شخصیت خودشان هم کار نکرده اند، مستعد محبت نکردن به فرزندان شان هستند. بچه‌های این خانواده‌ها معمولا احساس نزدیکی عاطفی به والدین ندارند. خانه بیشتر به یک پادگان سرد نظامی (تا محل یک خانواده گرم) شبیه است.

 

صفایی مقدم تصریح کرد: بخشی از نیاز به محبت ما در رابطه گرم والدین برآورده می‌شود. والدین بیش از حد پر تنش و دعوایی می‌توانند بچه‌هایی با احساس تنهایی زیاد بزرگ کنند. همچنین پدر یا مادری که مدام در خلوت با فرزندان از بی محبتی همسر می‌نالد و احساس تنهایی اش را داد می‌زند، می‌تواند الگوی نامناسبی برای بچه‌هایی باشد که بعد‌ها فرض شان این است که دیگران بی محبتند.

 

وی در پایان یادآورشد: برخی از والدین نیز می‌خواهند هر چه محبت ندیده اند با محبت زیاد به فرزندان جبران کنند. آن‌ها نمی‌خواهند فرزندشان کوچک‌ترین اخم و تخمی ببیند. آن‌ها فرزندان شان را در پر قوی محبت بزرگ می‌کنند. فرزندان وقتی بزرگ می‌شوند و می‌بینند در هیچ رابطه‌ای آن میزان از محبت نیست، سرخورده می‌شوند و احساس تنهایی می‌کنند.

 

منبع : سیناپرس