بهار بنیان‌گذار سبک‌شناسی نوین و چهره اثرگذار میان سنت و تجدد بود

ابراهیم خدایار در گفت‌و‌گو با خبرنگار صداوسیما با اشاره به جایگاه ملک‌الشعرای بهار در پژوهش و ادبیات فارسی گفت: بهار در حوزه ادبیات و پژوهشگری، شخصیتی یگانه است و در بنیان‌گذاری سبک‌شناسی نوین در ایران جایگاهی بی‌بدیل دارد.

 

وی با برشمردن مهم‌ترین ویژگی‌های شعری بهار افزود: دیوان اشعار او در دو عرصه بسیار برجسته است؛ یکی قصیده‌سرایی و چکامه‌پردازی و دیگری ترانه و تصنیف‌سرایی. تصنیف معروف مرغ سحر بار‌ها خوانده شده و از آثار ماندگار موسیقایی و ادبی ایران است. در حوزه مثنوی‌سرایی نیز دماوندیه او نمونه شاخصی از هنر شعری‌اش محسوب می‌شود؛ اثری که با بیت‌های به‌یادماندنی، چون (دیو سپید پای در بند) در حافظه ایرانیان ماندگار شده است.

 

خدایار با اشاره به نقش بهار در پیوند دادن سنت و تجدد اظهار کرد: بهار در میانه سنت و نوسازی فکری قرار داشت. زمانی که مجله دانشکده را در دانشگاه تهران پایه‌گذاری کرد، بستری برای معرفی شخصیت‌های اثرگذار معاصر و گفت‌و‌گو درباره سنت و تجدد فراهم آورد. باور بهار این بود که برای اثرگذاری در جهان باید ریشه‌های خود را در سنت حفظ کنیم، اما هم‌زمان از مسائل روز و دنیای جدید نیز غافل نمانیم.

 

این استاد دانشگاه درباره مضامین قصاید بهار نیز گفت: قصاید او تحت تأثیر بزرگان ادبیات کلاسیک مانند منوچهری و فرخی سروده شده، به مسائل زمانه خود بهار و مردم آن دوران می‌پردازد. نمونه برجسته آن، قصیده لوزنیه یا به یاد وطن است که بهار در دوران درمان بیماری سل در سوئیس سرود. او در این اثر تاریخ ایران را از دوره هخامنشیان تا دوره اسلامی مرور می‌کند و شکوه و عظمت گذشته ایران را به تصویر می‌کشد.

 

خدایار افزود: بهار در این اثر یادآور می‌شود که برای موفقیت و اثرگذاری دوباره در جهان، چاره‌ای جز ایستادن بر پای خود و بازشناسی هویت تاریخی و فرهنگی نداریم.

 

او در پایان با تأکید بر جایگاه تاریخی بهار گفت: آثار بهار، چه در قالب پژوهش و چه در شعر، همچنان راهنمایی برای شناخت هویت ایرانی و ادبیات فارسی است.